DApp ها چیستند؟

همه چیزهایی که باید درباره برنامه های غیرمتمرکز Decentralized Applications بدانید.

برنامه های غیرمتمرکز یا DApps اساساً نسخه های قرارداد هوشمند برنامه های مبتنی بر بلاک چین هستند که توسط شبکه اتریوم رایج شده اند. آنها دقیقاً مانند برنامه های سنتی عمل می کنند - کاربر حتی نباید تفاوتی را متوجه شود - اما از نظر مجموعه ویژگی ها امکانات بسیاری را فراهم می کنند.

DApp ها نشان دهنده راه جدیدی برای تعامل با امور مالی شخصی است. وقتی به امور مالی سنتی فکر می‌کنید، اغلب وام‌دهی، استقراض، پس‌انداز و نهادهای مشابه به ذهن می‌رسد. هر یک از اینها، اگر بخواهید، توسط یک مقام مرکزی مانند بانک ها یا سایر مؤسسات مالی تأمین می شود.

اما وقتی صحبت از آینده امور مالی می شود، بسیاری ارزهای دیجیتال و بلاک چین را نماینده آن می دانند. اگر اینطور است، وظایف مالی ساده مانند وام در یک وضعیت غیرمتمرکز چگونه کار می کنند؟

تاریخچه DApps

در حالی که بیت کوین (BTC) اولین شبکه بلاک چین است، این فناوری بسیار کند در زمینه یک تراکنش مالی ساده تکامل یافته است. هنگامی که ویتالیک بوترین و همکارانش اتریوم (ETH) را در سال 2013 پیشنهاد کردند، آنها به چیزی بسیار گسترده‌تر توجه کردند - یک روش زندگی غیرمتمرکز.

ویتالیک بوترین Vitalik Buterin یک اینترنت مبتنی بر بلاک چین را متصور بود که در آن کاربران به جای شرکت ها کنترل داشتند. برای انجام این کار، اتریوم آنچه را که اساسا دستورات if-then خودکار نامیده می‌شوند، تقویت میکند. این قراردادها تغییر ناپذیر immutable هستند، زیرا قوانین و محدودیت ها در کد آنها گنجانده شده است. این بدان معناست که هر طرف می تواند بدون واسطه معامله کند و نیاز به پلتفرم های متمرکز را از بین ببرد.

جالب اینجاست که در سال 2014 گزارشی با عنوان "تئوری عمومی برنامه های غیرمتمرکز، Dapps" در تعریف DApp توسط نویسندگان مختلف با تجربه مانند دیوید جانستون David Johnston و شاون ویلکینسون Shawn Wilkinson نوشته شده است.

DApps را به عنوان موجودیت هایی با ویژگی های زیر میتوان تعریف کرد:

1. یک DApp باید دارای کد منبع باز باشد و بدون دخالت شخص ثالث کار کند. باید توسط کاربر کنترل شود، همانطور که آنها تغییراتی را پیشنهاد می کنند که به طور خودکار اجرا می شوند.
2. تمام اطلاعات باید در یک شبکه بلاک چین در دسترس عموم نگهداری شود. تمرکززدایی Decentralization کلیدی است، زیرا نمی تواند نقطه مرکزی حمله وجود داشته باشد.
3. DAppها باید نوعی توکن رمزنگاری برای دسترسی داشته باشند و باید به مشارکت کنندگان در توکن مذکور، مانند ماینرها و سهامداران، پاداش دهند.
4. یک DApp باید یک روش اجماع داشته باشد که توکن‌هایی مانند اثبات کار (PoW) یا اثبات سهام (PoS) تولید می‌کند.

این مقاله سه "نوع" یا "لایه" از DApps را بر اساس نحوه تعامل کاربران با آنها طبقه بندی می کند.
DApp های لایه اول به تنهایی در بلاک چین خود وجود دارند. محبوب ترین پروژه های این نوع DApp ها، بیت کوین است. این دپ ها به یک الگوریتم اجماع و قوانین کامل نیاز دارند.

DApp های لایه 2 معمولاً در بالای لایه یک ساخته می شوند و از قدرت بلاک چین استفاده می کنند. آنها که اغلب پروتکل هایی در نظر گرفته می شوند، از توکن ها برای تعاملات استفاده می کنند. یک راه حل مقیاس پذیر Scaling solution ساخته شده در بالای اتریوم نمونه خوبی از DApp لایه دو است. تراکنش‌ها ممکن است در این لایه دوم قبل از تعهد به لایه اول پردازش شوند و مقداری بار از زنجیره اصلی خارج شود.

در نهایت، لایه سه DApps در بالای لایه دو ساخته شده است، که اغلب اطلاعات مورد نیاز برای تعامل با دو لایه دیگر را در خود نگه می دارد. ممکن است رابط های برنامه نویسی برنامه (API) و اسکریپت های لازم برای عملکرد لایه های یک و دو را ذخیره کند. به عنوان مثال، یک پروتکل لایه 3 می تواند DApp های لایه دو مختلف را در خود جای دهد و تجربه کاربر را از طریق همه آنها تسهیل کند.

به زبان ساده، این مقاله DApps را به عنوان برنامه‌های کاربردی مختلفی تعریف می‌کند که توسط یک بلاک چین اصلی تغذیه می‌شوند. برخی ممکن است بالای آن لایه اولیه ساخته شوند، اما اگر معیارهای ذکر شده در بالا را داشته باشند، همه آنها DApp محسوب می شوند.